Przy „O Wilku, który bał się własnego cienia” moja córka wyje z radości. Serio. To książka zarezerwowana do czytania przez tatę, bo nikt tak jak on nie udaje wilka. Auuuu!

Szał na wilki zaczął się u nas od Czerwonego Kapturka. Tata tak fajnie wył i straszył, że mała śmiała się do rozpuku. Z wilkiem, przepraszam, z Wilkiem, bo tak ma na imię, z książki Orianne Lallemand było podobnie, i to od pierwszego przeczytania.

„Był sobie pewnego razu wilczek (auuuu! – wyje tata), który wszystkiego się bał (śmiech taty). Od najmłodszych lat przerażał go najlżejszy szelest (tata naśladuje szelest liści). Wystarczyło, że inne wilki zaczynały wyć (tata znów wyje), a on już wciskał się przerażony w najgłębszą dziurę (tata próbuje nakryć się swetrem).

Im bardziej przerażony jest wilczek, tym bardziej tata wspina się na wyżyny aktorstwa, a córka śmieje się głośniej i głośniej. Śmieje się, gdy wilczek panicznie boi się ciemności. Tarza się, jak wilczek wyobraża sobie potwory. Bo jak to? Wilk, który boi się własnego cienia – no ubaw po pachy.

Wilk musi się jednak zmierzyć ze swoimi lękami. Opuszcza dom i wyrusza w drogę. „To z pewnością są rozbójnicy, którzy zaraz utną mi głowę!” – lamentuje, widząc zbliżające się do niego postacie (a ja zastanawiam się, czy widmo dekapitacji w książce dla dzieci to nie przesada). Nagabywany wychodzi jednak z kryjówki w pokrzywach…

Bohater w tej historii nieraz musi pokonać straszne obrazy, które podsuwa mu wyobraźnia, i przejść do czynów, na przykład… oswobodzenia zajączka i wzięcia nóg za pas.

Książka „O Wilku, który bał się własnego cienia” taka właśnie jest. Bez patosu i natrętnego moralizatorstwa. To fajna historia o przygodach lękliwego zwierzaka, który przecież lękliwy nie powinien być za grosz. Jaki będzie na końcu – po to odsyłam do książki.

Od nas piątka. Za zabawny tekst, bardzo dobre ilustracje i potencjał do wygłupów dla czytającego.

„O Wilku, który bał się własnego cienia”

Tekst: Orianne Lallemand

Ilustracje: Eleonore Thuillier

Tłumaczenie: Iwona Janczy

Wydawnictwo: Adamada