"Mopsik, który chciał zostać..."

„Mopsik, który chciał zostać…”. Dziecko w czytelniczym szale

Po tej książce powinnam dodać osobną zakładkę pt. „Książki, które dzieci czytają same”. Oczywiście córka ma na koncie i inne książki, które przeczytała sama, ale przy serii o „Mopsiku” wpadła wręcz w czytelniczy szał. Gdy miała chwilę, sięgała po książkę i czytała: w domu, u babci, w szatni, gdy czekała na brata, wszędzie. Jednego dnia dany tom zaczynała, drugiego dnia kończyła. Radość z widoku autentycznie pochłoniętego lekturą dziecka psuło tylko pytanie: mamo, czy możemy mieć psa?

Zaczęło się od audiobooka. Córka znalazła go sama w jednej z aplikacji, którą mamy. Nie dziwię się, że jej się spodobał – nagrany jest jak dobre słuchowisko, z piosenką wprowadzającą, której nie sposób sobie wybić z głowy. Z audiobookami mam jednak ten problem, że pochłaniają nas tak, że po samą książkę już nie sięgamy. I serio, zaczęłam się zastanawiać, czy podsuwając dziecku aplikację z książkami do słuchania, nie popełniłam kardynalnego błędu… Po co miałaby wkładać dodatkowy wysiłek w czytanie, skoro może książki wysłuchać? Ale nie. Tym razem córka poprosiła o książkę. Najpierw o część, której jeszcze nie znała z aplikacji, potem o kolejną, a potem i o te, które już znała, ale chciała samodzielnie przeczytać. W tej chwili mamy w domu sześć książek z serii „Mopsik, który chciał zostać…”, a jednej brakuje nam tylko dlatego, że nie ma jej w księgarniach obok (stawiam dolary przeciwko orzechom, że jeszcze w tym tygodniu lukę uzupełnimy).

Z tomu „Mopsik, który chciał zostać syrenką”

Pierwszą część pt. „Mopsik, który chciał zostać jednorożcem” córka przeczytała mi głośno. Tym razem to ja mogłam leżeć i słuchać, a nie odwrotnie. A czytała mi tak, jak wcześniej usłyszała w audiobooku – modulując głosy bohaterów. To był po prostu odjazd!

Co takiego jest w „Mopsiku”, że tak skradł serce mojego dziecka? Kluczem jest bohaterka. To suczka Peggy, czyli książkowy mopsik, który w pierwszej części jest jeszcze szczeniaczkiem i bardzo lubi się bawić. W domu, do którego trafia na początku, długo miejsca nie zagrzeje, bo opiekunka wyżej nad opiekę nad pieskiem i zabawę z nim stawia ład i porządek. Peggy dostaje jednak swoją szansę: trafia do rodziny, która bierze ją do siebie na święta niejako „na próbę”. Myliłby się jednak ten, kto sądzi, że Peggy będzie się tam potrafiła zachowywać inaczej. Owszem, próbuje okiełznać swoją naturę, ale zupełnie jej to nie wychodzi. Tym razem jednak jej poczytania spotkają się z zupełnie innym odbiorem niż w pierwszym domu, do którego trafiła. Ale nowa rodzina po prostu lubi i rozumie psy.

Z tomu ” Mopsik, który chciał zostać wróżką”

Myślę, że nie będzie to żadnym spojlerem, jeśli powiem, że Peggy znajduje wymarzony dom (zarys fabuły jest tu przewidywalny, lecz szczegóły, które nadają koloryt tej książce – na szczęście nie) i zaprzyjaźnia się z jego domownikami, zwłaszcza z dziewczynką Chloe – i to dla tej relacji również można czytać tę książkę. I oczywiście dla pomysłów i szalonych pragnień, których małej suczce nie brakuje – a czego małą próbką są tytuły tomów o mopsiku. Seria jest pogodna, dużo się tu dzieje, nie ma ani chwili nudy, jest za to naprawdę dużo śmiechu – to mocne plusy książek Belli Swift.

Zachowanie mojej córki mówi tu samo za siebie: ta książka to niekwestionowany hit w naszym domu.

„Mopsik, który chciał zostać jednorożcem”

Autorka: Bella Swift
Tłumaczenie: Ewa Kleszcz
Wydawnictwo: Grupa Wydawnicza Foksal

Dodaj komentarz