Które dziecko nie chce mieć szczeniaczka? Ba, które nie marzy o tym, by mieć nawet bardziej egzotyczne zwierzę pod swoim dachem? Wszystkie lub prawie wszystkie? No właśnie. „Szarka” musi więc przypaść dzieciakom do gustu.

Są ferie. Gabrysia zostaje odwieziona do dziadków na wieś. Nie spodziewa się, że spotka ją tu coś ciekawego. I srodze się myli.

Dziadkowie mają dla niej niespodziankę. Chcą kupić psa. Małego jamnika, pudelka albo spaniela. Sprzedawca, który przychodzi do nich do domu, ma jednak innego. Widać, że w przyszłości wyrośnie z niego wielki zwierzak. Dziadkowie zastanawiają się odrobinę za długo. Gabrysia zdążyła się już nim zachwycić, więc decyzja może być tylko jedna. Szczeniak zostaje.

W jednej chwili ferie stały się czasem spełnionego marzenia. Gabrysia chciała mieć psa, ucieszyła się z Szarki, bo tak została nazwana suczka, i odtąd dni zaczęły płynąć bardzo szybko.

Szarka śpi w budzie po poprzednim psie. W domu nie czuje się dobrze, drapie drzwi, bo jest jej zbyt gorąco.

Zaczynają się jednak dziać dziwne rzeczy. Do wsi podchodzą wilki, których tamtejsi mieszkańcy od dawna nie widzieli. Co więcej, któregoś ranka Szarka znika.

Czy to się mogło zdarzyć?

Ciężko jest opisać tę historię tak, żeby nie opowiedzieć za dużo. A właśnie element niespodzianki jest w niej najlepszy. Jest zdarzenie tak niewiarygodne, że niemal nieprawdziwe. Bo Gabrysia jeszcze raz zobaczy Szarkę.

Moja córka jest urzeczona „Szarką”. Moment, w którym myślałam, że będzie się bała, połknęła bez zająknięcia, bo bardzo chciała dowiedzieć się, co będzie dalej.

Nauka czytania, poziom 3.

Książka jest z serii wydawnictwa Egmont „Czytam sobie”. To trzypoziomowy program wspierania nauki czytania. W skrócie: duża czcionka, mało wyrazów w tekście, a w przypadku najwyższego poziomu – „Szarka” to właśnie poziom trzeci – na końcu jeszcze objaśnienie wyrazów trudnych. No i jeszcze – naklejki, bo wiadomo, nagrody muszą być.

Pomysł takiej serii do nauki podoba mi się bardzo. Książka, którą mamy w domu do pierwszego poziomu, okazała się jednak zupełnie nietrafiona, ta zaś, jak na obecne możliwości córki, jest poza zasięgiem. Teoretycznie jednak rzecz warta przyklaśnięcia.

W tym momencie oceniamy jednak historię. Historię, która – powtórzę się – nas pochłonęła.

Jest jedna rzecz, która mnie w książce martwi. Lektura przeznaczona jest dla dzieci uczących się czytać, lecz emocje, które przeżywa bohaterka, są jak u nastolatki: poczucie niezrozumienia, samotność, ucieczka z emocjami do zwierzaka, a utrzymywanie tajemnicy przed dorosłymi. Nie za wcześnie? – pytam. Mam nadzieję, że to autorka, Ewa Nowak, trochę się pospieszyła, a moje dzieci jeszcze długo będą mi mówić o wszystkim.

Oceniamy na piątkę.