"Pięknie dziękuję" - okładka

„Pięknie dziękuję”

Zachwycił mnie pomysł na tę książkę. A może nie tyle pomysł, co moje wyobrażenie o tym, co możemy dzięki niej uzyskać. Moje oczekiwania wobec niej były ogromne. Niestety, trochę rozbiły się o wiek dziecka. Ale to oznacza, że wiele jeszcze przed nami.

„Pięknie dziękuję” to książka, która wspiera kreowanie pozytywnych emocji u dzieci. Zaczyna się tak: chłopiec dostaje zadanie. Ma pomyśleć, komu chciałby podziękować. Na obrazkach widzimy, że pojawiają się rodzice, dziadkowie, ale też lekarz, pies, kuzyn… Przewracamy stronę i nie chodzi już o chłopca, lecz o nas. Komu my możemy wyrazić wdzięczność. A za co? A w jaki sposób? I drążymy, drążymy…

"Pięknie dziekuję"

Kiedy oglądałam tę książkę w księgarni, widziałam oczami wyobraźni moją córkę, jak rozpalona lekturą wymyśla prezenty dla całej rodziny, jak przepełniona wdzięcznością bierze papier, kredki i wykonuje coś sama, a następnie wręcza to podczas świątecznego zjazdu. O słodka naiwności! Nic takiego nie nastąpiło.

Po pierwsze, trzyletnie dziecko jest na tę książkę trochę za małe. „Pięknie dziękuję” jest jak zeszyt ćwiczeń i nie każde jest dla dziecka w takim wieku jak moje. Część tak, więc OK, skorzystałyśmy, lecz całego jej potencjału nie wykorzystałyśmy. A potencjał jest. Wystarczy go i dla czterolatka, i dla sześciolatka. A może i siedmiolatka. Tylko trzeba dziecko do tej książki umiejętnie zachęcić, bo ona sama nie przyciąga ciekawą historią czy postaciami.

Po drugie, z racji właśnie tych zadań, które są stawiane bohaterowi, a potem i nam, trudno tę publikację traktować jak każdą inną. Przekonanie, jakie mamy w głowie, że książkę trzeba przeczytać od początku do końca, ba, najlepiej za jednym posiedzeniem, by uznać ją za dobrą, nie ma tu racji bytu. Moje dziecko nie dało rady teraz, nie dałoby rady i za rok. Nie jest to jednak żaden przytyk. Po prostu to są zadania, które wymagają myślenia, rozmowy. Trzeba nad nimi spędzić trochę czasu. Poza tym na każdej stronie jest tyle obrazków i tyle możliwości, że przejście przez wszystkie, sensownie, może być zwyczajnie męczące.

"Pięknie dziekuję"

Byłoby fajnie, gdyby ta książka znalazła się w przedszkolach. Mogłaby się stać punktem wyjścia do rozmów, a następnie do wspólnego przygotowania czegoś dla bliskich albo dla osób, którym chce się powiedzieć „dziękuję”. Taka rozmowa, z wieloma uczestnikami, to więcej pomysłów. My możemy sobie w domu snuć swoje, w większym gronie może być ich więcej.

Gdy kupowałam tę książkę, nie chodziło mi o to, żeby moje dziecko nauczyło się mówić „dziękuję”, bo to umie. Zależało mi na pobudzeniu jego emocjonalności i wyobraźni. Tylko że książka to jedynie punkt wyjścia, zaproszenie do pracy. Można ją przejrzeć i wynieść niewiele, a można przysiadać do niej wiele razy, rozmawiać, spróbować coś wytłumaczyć, poczuć, zrozumieć. Jak to mówią, samo się nie zrobi.

Nasza ocena na ten moment: czwórka.

„Pięknie dziękuję”

Ilustracje: Ellen Surrey

Wydawnictwo: Babaryba

PS Moja koleżanka, kiedy polecała tę książkę, wskazała na litery i powiedziała: spójrz, jaka ładna, czytelna czcionka. Dziecko może się z nią uczyć czytania i pisania. Pomyślałam wtedy, że jeśli rozwój emocjonalny się nie uda, to przynajmniej córka nauczy się literek.

PS 2. Córka, zapytana, co mogłaby podarować mamie, odparła: słodkiego buziaka i książkę 🙂

Dodaj komentarz